Zolang ik mij kan herinneren ben ik gefascineerd door oude, halfvergane, weggedane, ingestorte, afgebladderde dingen. Vaak liep ik voorovergebogen, naar de grond kijkend, speurend naar houtjes, steentjes, verroeste bouten, schelpen, skeletjes, veren, stukjes glas, bladeren, plastic, blikjes. Als kind al nam ik veel mee naar huis en maakte er dan vaak weer iets “nieuws/bruikbaars” van of koesterde het als waardevol object. Ook heb ik sinds ik op mijn 12e mijn eerste camera kreeg altijd veel gefotografeerd. Als ik vroegere foto’s zie, valt me op dat dat al vaak geen “familiekiekjes” waren, maar vaker (delen van) dieren, gebouwen, bomen, strand enzovoorts.
De laatste jaren ben ik voornamelijk bezig met fotografie, om precies te zijn: abstracte fotografie. Het is daarbij de kunst om op een eigen, creatieve manier de werkelijkheid zo onherkenbaar mogelijk weer te geven, met daarbij veel aandacht voor lijn, kleur, textuur en vorm. Ook daar speelt voor mij het zoeken en verzamelen een grote rol: misschien herkent een ander niet zo snel iets als de moeite waard om beter naar te kijken of iets nieuws van te maken.
Meestal ga ik niet met een vooropgezet plan op pad, vaak bepaalt toeval wat ik vastleg. Ik zie ergens potentie in, maak een aantal opnames en bekijk vervolgens thuis wat ik met de gemaakte foto’s kan. Vervolgens gebruik ik software om de foto’s nog enigszins aan te passen, soms zelfs om er een compleet nieuw beeld van te creëren. Zo ontstaan nieuwe werelden. Strikt genomen is het dan geen abstracte foto meer. Je kunt dan haast beter spreken van digitale kunst, ook al gebruik ik als basis altijd één of meer abstracte foto’s. Uiteindelijk bepaalt mijn smaak wat ik als een geslaagd beeld beschouw.
Ik maak graag foto’s van iets dat er maar heel even is, dat eigenlijk slechts één keer kan worden vastgelegd: waterreflecties of gebruik makend van een bewogen camera (ICM). Ook door een (gedeeltelijk) doorzichtige voorgrond fotograferen (glas of plastic bijvoorbeeld) spreekt mij aan, hierdoor ontstaan voor mij tot de fantasie sprekende werelden. En uiteraard staat mijn oog altijd op scherp om in oud ijzer of afgebladderde verf mooie beelden te ontdekken!
Bij het fotograferen gaat het mij niet om technisch perfecte foto’s af te leveren, maar om interessante beelden te creëren. Beelden die vragen oproepen als: waar kijk ik naar? Waar doet het me aan denken? Wat voor gevoel geeft het me? Vind ik het een prettig beeld om naar te kijken?
Ik geef mijn foto’s geen titels, om te voorkomen dat de kijker een bepaalde richting in wordt geduwd. Ik laat graag iedereen zijn of haar eigen fantasie gebruiken bij het kijken naar mijn foto’s.
Ik ben autodidact en heb aan de Academie voor Abstracte Fotografie van Iris Depassé een aantal cursussen gevolgd.
